Η κατασκευή και τοποθέτηση μίας ολικής ή μερικής τεχνητής οδοντοστοιχίας δεν σημαίνει ταυτόχρονα και ολοκλήρωση της θεραπείας. Ακολουθεί μία σημαντική περίοδος παρακολούθησης, με το ρόλο του οδοντιάτρου να είναι ιδιαίτερα σημαντικός, προκειμένου να αντιμετωπιστούν ορισμένα ιδιαίτερα προβλήματα στην έναρξή τους και να μην δημιουργήσουν δυσφορία ή πόνο.
Τα συνήθη προβλήματα μετά την τοποθέτηση οδοντοστοιχίας είναι:
- δυσανεξία και δυσφορία
- ναυτία ή εμετός
- δημιουργία πληγών
- πόνος
- δυσκολία στη μάσηση
- αισθητικά και φωνητικά προβλήματα.
Με τον όρο δυσανεξία περιγράφεται η διάχυτη ενόχληση και ανησυχία, που πολλές φορές δεν έχει συγκεκριμένη αιτία, ειδικά δε όταν κλινικά δεν εντοπίζονται πληγές ή κατασκευαστικά σφάλματα της οδοντοστοιχίας. Η συνεργασία του ασθενή με τον οδοντίατρο μπορεί να αποκαλύψει μία γενικευμένη φοβία λόγω της κακής πληροφόρησης και της επιρροής από το στενό φιλικό περιβάλλον. Σε ατόμα μεγάλης ηλικίας η δυσανεξία στις οδοντοστοιχίες μπορεί να συνυπάρχει ενόχληση και από άλλα χρηστικά αντικείμενα, όπως γυαλιά, παπούτσια κλπ. Εάν δεν βρεθεί συγκεκριμένη αιτία, η κατάσταση αντιμετωπίζεται με αφαίρεση των οδοντοστοιχιών κάποιες ώρες από το στόμα, χρήση μαλακών επιστρωμάτων και προσπάθεια για σωστή ενημέρωση και αποδοχή της αποκατάστασης.
Η ναυτία και ο εμετός μπορεί να παρουσιαστεί σε άτομα που φορούν για πρώτη φορά οδοντοστοιχίες λόγω του μεγέθους τους. Προκαλείται τόσο από το φυσικό αντανακλαστικό του οργανισμού απέναντι στο ξένο σώμα, όσο και από τον ερεθισμό των περιοχών του ουρανίσκου και της γλώσσας, αλλά και λόγω αγχώδους διέγερσης με την οποία ενεργοποιείται το αντανακλαστικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, και εάν δε συνυπάρχει πρόβλημα γενικής υγείας που να προκαλεί τη ναυτία, η λύση βρίσκεται με την υπομονή του ασθενή και τη σταδιακή προσαρμογή των οδοντοστοιχιών στο περιβάλλον του στόματός του.
Όταν ο ασθενής αισθάνεται έντονο πόνο συνήθως οφείλεται σε τραυματισμό του βλενογγόνο από μεγαλύτερης έκτασης πτερύγια, που αντιμετωπίζεται με τροχισμό από τον οδοντίατρο και όχι με απόξεση ή εκτροχισμό από τον ασθενή κατά βούληση. Ο πόνος μπορεί επίσης να οφείλεται σε πρόσφατες εξαγωγές δοντιών, στην περίπτωση τοποθέτησης άμεσης οδοντοστοιχίας και αντιμετωπίζεται με την προσθήκη μαλακού επιστρώματος, ή σε κατά λάθος δάγκωμα του χείλους ή της παρειάς, από λανθασμένη καθοδήγηση της κάτω γνάθου κατά το κλείσιμο του στόματος.
Η σωστή συνεργασία του ασθενή με τον οδοντίατρο, η εμπιστοσύνη στον οδοντίατρο που επέλεξε και η υπομονή αποτελούν τις καλύτερες εγγυήσεις για την επιτυχή αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών.
Η δυσκολία στη μάσηση αποτελεί αρνητική εμπειρία για τον ασθενή και γι’ αυτό καλό είναι να πληροφορείται κατά τη διάρκεια όλης της θεραπείας ότι η μάσηση με τις οδοντοστοιχίες είναι μία διαδικασία στην οποία θα πρέπει να εκπαιδευτεί εξαρχής. Τις πρώτες ημέρες συστήνεται να κόβετε η τροφή σε μικρά κομμάτια με το μαχαίρι και στη συνέχεια να τοποθετείται στο στόμα για μάσηση με τα πίσω δόντια, αλλά και να μοιράζεται δεξιά και αριστερά προκειμένου να αποτραπεί η ανατροπή της οδοντοστοιχίας. Αποφεύγονται σκληρές και κολλώδεις τροφές και το μάσημα μαστίχας. Καλό θα είναι η χρήση συγκρατητικών, κολλώδων κρεμών να γίνεται μόνο μετά από τη συμβουλή του οδοντιάτρου, καθώς εάν γίνει κατάχρηση, ο ασθενής δε θα μάθει ποτέ να χρησιμοποιεί την οδοντοστοιχία χωρίς τη βοήθεια της κρέμας.
Η αισθητική εμφάνιση της οδοντοστοιχίας επιμελείται εξατομικευμένα σε κάθε στάδιο κατασκευής της με τη γνώμη του ασθενούς να παίζει πρωταρχικό ρόλο τόσο στο μέγεθος των δοντιών, όσο και στο χρώμα, στη θέση κτλ. Οι διορθώσεις γίνονται μέχρι και το τελικό στάδιο της πρόβας πριν την όπτηση της οδοντοστοιχίας και την παράδοσή της. Η δυσκολία στην ομιλία σε ορθά κατασκευασμένες οδοντοστοιχίες είναι μόνο παροδική, και ξεπερνίεται γρήγορα με συχνή εξάσκηση π.χ. διάβασμα κειμένων φωναχτά στο σπίτι.
